De eerste week is voorbij, dus het is hoog tijd voor een volgend verslagje! Ik zal hier mijn ervaringen vertellen, maar aangezien Jasmine niet in hetzelfde ziekenhuis werkt als ik, zal zij zeer binnenkort nog een eigen verslag posten. Voor mij begon het avontuur maandag erg vroeg, ik moest mij met Laetitia en Naomi om 8 uur melden op de dienst cirugía de tórax in Hospital Maciel. Dit ziekenhuis ligt in Ciudad Vieja, de historische (en meest criminele) buurt, die helaas niet zo dicht in de buurt is van onze casa. Eerst heb ik dus een bus genomen en uiteindelijk kwamen we na veel gezoek (vooral binnen het ziekenhuis) als brave Belgen iets voor 8 uur op onze bestemming aan. Iedereen daar was erg verbaasd over onze aanwezigheid, want op maandag om 8 uur ergens zijn is wel erg vroeg! Om half 9 kwam de professor waarmee we afgesproken hadden aan, en we werden ongelofelijk hartelijk ontvangen door het hele team. Op dat moment ontdekten we dat iedereen hier iedereen bij iedere gelegenheid kust, iets waar ik in het begin erg aan moest wennen, maar wat nu al normaal voelt. We praten een uurtje met Pablo, die vorig jaar een aantal maanden in Leuven heeft gewerkt en speciaal voor ons zijn UZ Leuven doktersjas heeft aangetrokken. We praten over chocolade, bier en de Colruyt, en vervolgens krijgen we een rondleiding door ons ziekenhuis. Het is een ziekenhuis van meer dan 200 jaar oud, en in tegenstelling tot Europa zijn er in al die tijd niet heel veel herstellingen uitgevoerd. Het is erg vervallen, maar in mijn ogen vooral heel mooi. Hoge plafonds, marmeren trappen en meer van dat alles (maar dus ook veel roest, vocht en verf die van de muren valt). Foto's volgen! De rest van de voormiddag volgen we de assisten bij hun zaaltour en dan zit onze werkdag erop, de artsen werken elders in de namiddag dus ook wij worden niet geacht aanwezig te zijn! Die namiddag gaan we met ons zessen samen SIM kaarten kopen zodat we goedkoper met elkaar en de locals kunnen communiceren. Na wat misverstanden met bussen en verschillende shoppingcenters vinden we elkaar uiteindelijk terug en brengen we dit alles in orde. Ik ben nu dus niet meer bereikbaar op mijn Belgische nummer! Wel nog via Whatsapp op dat nummer, en de rest(sms/bellen) gaat toch te duur zijn vanuit Europa.
Dinsdag is onze eerste dag in "El Block", het operatiekwartier. We verdelen ons vandaag over de verschillende diensten dus ik blijf alleen over bij thorax. Er zijn twee operaties, en uiteraard ben ik te vroeg in mijn OK dus ik help de anesthesist. Hij laat me de patient ventileren en een laryngoscopie uitvoeren, enkel het intuberen mag ik nog niet omdat ik daar nog geen ervaring mee heb, maar ik vermoed dat dat ergens in deze drie maanden wel gaat gebeuren. Vervolgens mag ik enkel toekijken bij de twee operaties, omdat ze thoracoscopisch gebeuren en er al 4 dokters aan de tafel staan, dus helaas pindakaas voor mij. Emilio (een assisitent) zegt mij voordat we beginnen dat het leven in OK hier iets anders werkt dan bij ons. De essentie was volgens hem "wachten en mate drinken!"(zie titel) en dat is dus ook het voornaamste wat we doen. Mate is trouwens erg lekker! Iedereen loopt hier over straat met zijn thermos en een mate(=beker), met yerba mate(=speciale kruidenmengeling) erin. Het drinken hiervan doe je heel de dag door en is een sociaal gebeuren, iedereen deelt zijn beker en bombilla (=rietje).
De rest van de week heb ik meegelopen met Lorena, de interna van onze dienst (=vergelijkbaar met een co-assistent). Zij leert me veel post en pre-operatieve dingen en ook mijn Spaans gaat erop vooruit want ze stelt me veel vragen, en laat me ook bepaalde dingen schrijven, voorlezen, etc. Het Spaans is hier verstaanbaar als ze hun best doen en gelukkig wil iedereen heel graag zijn best doen voor ons. Niet enkel de mensen op mijn dienst, maar ook random mensen op straat helpen ons spontaan met vanalles, als ze zien dat we iets niet weten, het is echt een heel vriendelijk volk, de Uruguayanen. Ik denk dat ik me inmiddels kan redden in deze taal, maar het is nog alles behalve vloeiend! Vooral het spreken is lastig, het luisteren valt beter mee, buiten de vreemde dialectwoorden die er soms tussendoor komen, zoals acá(=hier)! We beginnen het nu na een weekje zelf al te gebruiken. Een andere goeie is "ta", dat kun je namelijk als reactie op zo'n beetje alles zeggen.
We hebben na ons werk deze week vooral veel dingen geregeld en onze buurt wat verkend, dit weekend gaan we de toerist uithangen in Ciudad Vieja en maandagavond zullen we onze eerste tangoles hebben! Vanavond gaan we eerst met ons zessen iets eten om het einde van onze eerste week te vieren. Het is moeilijk te geloven dat ik een week geleden nog in een regenachtig België was en nu hier, soms dringt het nog niet helemaal door. Maar ik ga het hierbij laten en nog wat verder genieten van het zonnetje op ons dakterras!Week 1 is voorbij, nog maar 12 te gaan!